PİŞMANIM ÖLÜME KADAR-14

      O gün eski pazarlar gibi bir pazardı. Eskiden olduğu gibi Sedef uyanana kadar kocası kahvaltıyı hazırlamıştı. Önce karısının masum uyuyuşunu seyretmiş ardından da saçlarını okşarken Sedef uyanmıştı. Güneş sanki onların mutluluklarını biliyor gibi gökyüzünde ışıl ışıl parlıyordu. Bahçedeki büyük dut ağacına konan kuşlar mutlu bir Pazar diliyordu herkese…

    Sedef uyanıp da kocasının onu seyrettiğini görünce kendini evliliklerinin ilk aylarında gibi hissetti. Sanki tüm yaşananla aslında yaşanmamıştı. Yanan evlerinde ilk günkü gibi mutlulardı. Kısa bir bakışma süresinde bile Sedef’in aklından birçok şey geçmişti. Beyni hızlı çalışıp bazen Sedef’i bile şaşırtıyordu.

Kocasına gülümseyerek bir günaydın öpücüğü verdikten sonra çocuk gibi kendini naza çekip hadi gel tekrar uyuyalım diyerek kocasını kandırmaya çalıştı. Onu yatağa doğru çekiştirip kendine yaklaştırdıktan sonra boynuna sarıldı. Haftalarca sarılmamanın acısını çıkarır gibi her fırsatta kollarını boynuna atıyordu.

Kocası da bu ilgiden şikâyetçi değildi. Bir şey demedi ama sonra “ Hayatım istersen bu evimizi de yakmayalım. Malum çay ocakta ve ocak hala yanıyor :)”

“Tamam tamam aman bir bu ev var elimizde bunu da yakmayalım”

Sofraları eskisi kadar zengin olmasa da karınlarını doyuracak kadar yiyebiliyorlardı. Kahvaltı sırasında Sedef biraz sessizdi kocası da onu neşelendirmeye ve konuşturmaya çare düşünürken aklına, çalıştığı yerde müdür olduğunu söylemediği geldi. Aradan bir aydan fazla geçmesine rağmen fırsat olmayınca söyleyememişti. Sanki yeni olmuş bir olay gibi sedef’e anlatmaya kadar verdi.

“Sedef’im sana bir sürprizim var. Çok sevineceğin bir haber vereceğim sana.”

“Gerçekten mi? Neymiş hadi söyle söylee”

Sedef bazen gerçekten içindeki çocuğu konuşturuyordu. Bazı insanlara hoş gelmese de kocası onun bu şirin hallerini seviyordu.

“ Tamam prenses dinle bakalım. Patron beni yanına çağırdı ve tahmin et bana ne söyledi.”

“Ne söyledi bir tanem? Ayy hadi heyecanlandım söylee”

“ Sedef’e söyle o artık o bir müdür karısı yüzünü asmak ağlamak yok her zaman gülmeli ki müdür kocası da mutlu olsuuunnn:)”

Sedef inanamadı.

“Ne yani sen? Sen şimdi müdür mü oldun ?? heyyoooo kocam benim işte yaaa aslan kocamm. Biliyordum biliyordumm. Sen çok başarılı birisin müdür kocam benimm”

Bu sevincin arasında nerden aklına geldiyse Sedef’in aklına geçen gün ev sahibinin kocasına dediği laf geldi.

“ Çalışkan başarılı yakışıklı sempatik anlayışlı prens herifim benimmmm”

Sedef cümleye ilk başladığında duyduğu iltifatlarla yüzüne kocaman bir gülümseme yayılan kocası son kelimeyle duvara toslamış gibi hissetti. Gülümsemesi yüzünde dondu kaldı.

Sedef’in istediği de zaten bu suratı görmekti. Kocası donup kaldığı anda içinde tuttuğu kahkahayı daha fazla kontrol edemedi. Sedef’in bu kadar gülmesine şaşıran kocasının yüzü daha da tuhaf bir hal almıştı ama sonra dayanamayıp oda gülmeye başladı.

Sedef gülmesi bittikten sonra olanları anlatıp aklına az önce geldiğini söyledi. Birlikte bu olaya bayağı gülüşüp kahvaltılarına devam ettiler. Sofrada bir suskunluk oldu aslında ikisi de konuşmuyordu ama akıllarından geçenleri o kadar iyi biliyorlardı ki. Uzun zamandan sonra bu kadar mutlu olmalarını düşünüyorlardı ve şükrediyorlardı.

Pazar gününü evde geçirmek yerine dışarı çıkıp dolaştılar. Liseli aşıklar gibi el ele tutuşup aşklarında yeni bir sayfa açmaya karar verdiler.

Sedef yüzündeki yanık yüzünden insanlardan çekiniyordu ama kocası eğer eve kapanırsa bunun daha çok etkileyeceğini düşündüğü için onu her fırsatta dışarı çıkarıyordu. Bazen Sedef çıkmak istemiyordu bazen de kocasını kıramayıp çıkıyordu. İnsanların bakışlarından uzak yerlerde dolaşmaya çalışıyorlardı. Saçlarını açık bırakıp kapüşonlu kıyafetlerle yüzünü kapatmaya çalışıyordu.

Kocasına çok belli etmese de aklına takılıyordu yüzünün böyle olması onu huzursuz ediyordu. Kocasının gözünden düşmekten ve artık onu beğenmeyeceğinden korkuyordu. Her gece uykuya dalmadan önce bu endişelerini bastırıp kocasına daha sıkı sarılıyordu...