Ben dersteyim okul tıklım tıklım.. Zamanında muhabbetim olan ama artık çok nadir konuştuğum bir arkadaşım bana sesleniyorr.
" koşşş!"
" n'oldu?" diyorum.
"annenn" diyor ve koşuyor. Ardından bende koşuyorum hani olur ya konuşmak istersin olmaz bağırmak istersin sesin çıkmaz koşmak istersin ama ayakların yerden kalkmaz. İşte aynen öyle koşuyorum...Koşmaya çalışıyorum.. Çok yüksek merdivenleri olan bir binada buluyorum kendimi annem çıkmış en yukarıya ağlıyor.. hıçkıra hıçkıra ağlıyor..
"durr!" diyorum "dur anne sakın yapma" ama ben daha lafımı bitirmeden annem, kokusuna kurban olduğum bedenini atıveriyor aşağıya. arkadaşıma bağırıyorum.
" tutsana ne bakıyosun tutt kurtar annemi"
Yapamıyor. Annem şiddetli bir şekilde yere çarpıyor. Başında ağlıyorum "neden yaptın kim kıydı sana kim buna sebep oldu. neden annem nedenn??"
Sesi kısık bir halde bana bakıyor. Gülümsüyor.. Birden bir gürültüyle içeri sağlık ekibi giriyor. Annemi kollarımdan alıp sedyeye koyuyorlar. Götürüyorlar. Bende ardından bakıp "geleceğim annem bekle" diyorum. ama neden gitmiyorum bilmiyorum. Birden kendimi telefonda annemle konuşurken buluyorum. Hesap soruyorum.
"anne biz seninle neler yaşadık sen nasıl yaparsın bunu. beni nasıl yalnız bırakırsın. ölüm sana yakışmayan tek şey nolur gitme bırakma beni nolur annem. kim sana ne yaptıysa gel beraber alalım intikamını ama sen geri gel bırakma mavişini." ben konuşuyorum ama annemden ses yok.." anne.. anne duyuyor musun anne cevap versene annee" cevap yok.. annem yok artık yok.. nasıl yaptı bunu neden sebep nee??
Arkadaşlarım kafam dağılsın diye beni bir yerler götürmeye çalışıyorlar. Gidiyorum ama nasıl dağılır ki kafa.. Hayatım dağılmış zaten kafam dağılsa ne dağılmasa ne..
Kardeşim geliyor.
" abla hadi benimle gel" diyor.
" yok bırak beni"
"abla lütfen hadi".
"tamam ne var ne diyorsun"
Bir şey demiyor. Arabaya biniyoruz aklı o kadar uçmuş ki algılamada sorun yaşıyorum. Her yerde kediler var. Kedi benim hayatta en çok korktuğum şey. Hatta tek varlık. Bana bakışları zaten başımda olmayan aklımı hepten alıyor. Saçma saçma bağırmaya başlıyorum " gidin gelmeyin üstüme hayır hayır nolur bırakın beni"
Kardeşim arabayı o kadar hızlı sürüyor ki kendimden geçiyorum tamamen yaşadıklarımı kaldıramaz oluyorum.
Bir yerler geliyoruz ama tanımadığım dar sokaklar. Bilmediğim dükkanlar...Karşımda insanlardan çok hayvanlar var. Şehri istila etmiş ayılar, kaplanlar, maymunlar... İnsanların kafalarını koparıp koparıp fırlatıyorlar.
"hadi" diyorum kardeşime "geri dönüyoruz çabuk hızlı oll".
Sokağın köşesini döner dönmez araba kayboluyor. Koşmaya saklanmaya çalışıyoruz ama ayılardan biri peşimize düşüyor. Deli gibi koşuyoruz. Kan ter içinde. Çıldırırcasına.. Kardeşim "duralım nasılsa ölecez yeter artık ölelim hadi" diyor. " Saçmalama koş durma zamanı değil gel buraya" diyorum. Ama duruyor ben de ablalık korumacılığıyla durup onun üstüne kapaklanıyorum yeter ki ona bir şey olmasın ben zaten ölmüşüm.
Bakıyorum hayvanın gözlerine "korkmuyorum hadi" diyorum.
Tam pençesini yüzüme salladı ki orada kan ter içinde uyandım.. Hayırlara çıksın inşallah.. Ünlü bir kuramcıya göre rüyalar bilinçaltındaki imgelerin bilince çıkmasıyla oluşuyor. Sanırım bilinçaltım pek parlak mesajlar vermiyor bana..