PİŞMANIN ÖLÜME KADAR-8

Sedef günden güne daha da kendini suçlu hissediyordu.. Babasına olan sorumluluğunu yerine getirmemenin ağır yükü omuzlarındaydı. 

Kocasına karşı tüm ilgisi azalmıştı. Ne ev işi yapıyordu ne de kendine bakıyordu. Hatta üç gündür aynı eşofmanla aynı koltukta oturuyor. su harici bir şey içmiyor ve yemiyordu. 

Kendini cezalandırmak için bu yöntemi bulmuştu. 

Babasından gelen o son satırlar olmasaydı şimdi aynı mutlu hayatı devam edecekti. Ama o cümleler ters düz etmişti her şeyi. Arada bir kendi kendine söyleniyordu.


" Ah baba gittin ama giderken bile beni yaktın da gittin. ne yaşarken yüzümü güldürdün ne de ölümünle güldüm ah baba ahh.."


Kocası haftalar geçmiş olmasına rağmen henüz iş yerindeki büyük başarısının haberini bile verememişti Sedef'e. Eve her akşam çekine çekine geliyordu. Çünkü karşılaşacağı manzara hep aynıydı. 

"Yinemi of ! " dedirtircesine. 

Sabahları ne kahvaltı keyfi kalmıştı ne akşam yemeği hazır oluyordu. İş yerinde öğlen yediğiyle yatar olmuştu son günlerde. Evde ne televizyon sesi ne başka ses çıkıyordu. Sanki Cemil beyin cenazesi bu evin ortasındaydı.

 Hayat belirtisi yoktu evde. 

Kocası Sedef'e anlayışlı olmak istiyordu ama oda artık düzelmek için çabalamalıydı. Yani kocası böyle düşünüyordu. Artık bir yere kadar sabredebilirdi. Sonrasından oda korkuyordu. Temiz çamaşır kalmamıştı. Mutfak bulaşıkla yığılmıştı. Ev haftalardır temizlenmiyordu. 

Sedef ağır bir depresyonun içindeydi. Kocası artık onu kendi haline bırakmayacaktı. Beraber doktora gitmeyi teklif etmek için yanına usulca sokuldu.

"Sedef....Sedef.. bir tanem.. prensesim bu böyle olmayacak kendi kendine halledilecek bir şey değil gel beni de al yanına beraber aşalım bu zorluğu. Bak biz karı-kocayız. Her zorluğa birlikte göğüs gerip her sevinci beraber karşılamalıyız. Sana yardım etmeme izin ver. artık sil gözlerindeki yaşı.. Haftalar oldu biraz olsun aklından çıkar şunu olan oldu hadi canımın içi...Ben araştırdım çok iyi bir doktor buldum beraber ona gidelim ne yapılması gerektiğini bize söylesin yanında olmama izin ver nolur seni böyle görmeye dayanamıyorum." 


Sedef doktor kelimesini duyana kadar sessizce dinliyordu ama o anda kafasını kocasına çevirip 

"Beni deli olarak gösterip sonrada hastaneye yatıracaksın değil mi? ne kadar anlayışsız birisin benim burada babam ölmüş sen bana ne diyorsun. insanlık kalmadı mı sende. benden kurtulmayı bu kadar çok mu istiyorsun çekip gitsene o zaman ben yalnız kalırım..kalırım benn...."


Sözlerinin sonunu ağlamaktan tamamlayamayan Sedef aslında nasılda yanlış anlamıştı kocasının söylediklerini. Kocası açıklamaya çalışsa da nafile.. Sedef yine iç dünyasına dönmüştü. dinlemedi bile..

Başını öne eğip yatağa dönen kocası o gece düşünmeye bazı şeyleri düşünmeye başladı. 

Nasıl olur da bir insan bir günde bu kadar değişirdi?

Neşesi asla sönmez dediği karısı şu an sadece ağlıyor ve sanırım bu akşamdan sonra ondan nefret ediyordu. Nerede hata yaptım diye düşündü. Konuşmaya çalışıyordu ama dinlemiyordu sedef sadece kafasındakilere odaklanmıştı. 

Peki ya o düşüncelere dayanamayıp kendine bir şey yaparsa? 

Nasıl bir yol bulmalıydı ona yardım etmek için?

 Düşünceler beynini kemirirken gece yarısını geçmişti saat. Uyuyamayacağını anladı ve biraz dışarıda yürümeye karar verdi. Üstünü giyinip Sedef'e bir şey demeden çıktı. Zaten Sedef'inde görünüşte umrunda değildi kocasının ne yaptığı. Bir saat kadar yürüdükten sonra eve tekrar gelen kocasının gelişini beklemeden uyumuştu. Zaten kocası da gelir gelmez yatağa girip uyumuştu. 

Sabah erkenden işe gitmek için uyanan kocasına eskiden olsa neler neler hazırlardı ama şimdi sırtını dönüp uyuyordu. Ses çıkarmadan üstünü giyinen kocası evden çıktıktan sonra yataktan kalkan Sedef yüzünü yıkayıp aynanın karşısına geçti. 

Uzun uzun yüzüne bakıp sonra yine ağlama krizine girdi.. 

Ağlamaktan ve yemek yememekten yorgun düşüp kendini tekrar yatağa attı... 
Her geçen gün daha da bitkin hissedip yatağa bağlanıyordu...