PİŞMANIM ÖLÜME KADAR-7

“Ah babam ahh bana bu kadar çektirmeseydin bende sana bunu yapmazdım. Sana bakacak gücü bulamadım kendimde senden uzaklaştırdım kendimi. Şimdi yoksun. Varlığını unutmuştum ama yokluğun niye acıtıyor canımı?”

Cemil bey huzur evinde kaldığı günler boyunca konuşmamanın eksikliğini yazarak gidermişti. Kızına, karısına, yaptıklarına karşı pişmandı. Huzur evindeyken içkiden de uzaklaşmıştı. 

Gün be gün pişmanlıktan eriyordu. Kızına birkaç satır bırakmış ve huzur evinden kaçmıştı. Kızının numarasını arayıp sadece sesini duymak istiyordu ama oda açmamıştı. Yapılacak tek şey onu bulmak yüzüne bakıp af dilemekti. Sokak sokak cadde cadde onu aradı.

 Ama bulamadı. Son defa aradı. 

Aslında bilmiyordu onun son arayışı olduğunu. Kızına ulaşamayınca dalgın dalgın yürürken sokağın köşesinde bir anda çıkan araba onu metrelerce öteye fırlatmıştı. Ardından da kaçmıştı. Kan kaybederek yavaş yavaş ölen cemil bey kızına yaptıklarının cezasını onsuzlukla ödemişti. Sıra eşine yaptıklarındaydı. Onun hesabı da ahirete kalmıştı.

Sedef babasının yüzünü teşhis etmek için karakoldan gelen ekiple morga gitti. Beyaz örtü açıldığı anda içindeki ufacık umutta babasıyla birlikte ölmüştü.

Komiserle birlikte işlemleri hallettikten sonra komiser ona babasından kalan son kağıt parçasını, son satırları uzattı.

“Canım kızım, ben senin asla tanımak istemediğin baban. Şimdi kendimi temize çıkarmak için uğraşmayacağım ama bir kez olsun bana inan, ben o içki illetine annenin hastalığı nedeniyle başladım. Onu aslında o kadar çok seviyordum ki öyle görmeye dayanamadığım için çare aradım. Yaptığım doğru şey değildi biliyorum ama bir kez bulaşınca insan bırakamıyor be kızım. Sen hep bana tavır alarak büyüdün. Sarhoşken bile sana sarılıp öpmek isterdim ama kendine hiç yanaştırmadın beni. Anneni de benden uzaklaştırdın. Ona dokunmama izin vermedin onu kirleteceğimi düşündün. Bende sizden kendimi çektim. Aslında sizi canımdan çok seviyorum. Hiç söyleyemedim o ayrı. Hakkını helal et kızım söyleyemediklerim ve söylediklerim için affet…”

“Bunları okumak ..  ben ne büyük hata yapmışımm..  ALLAH’ım affet sen beni.”

Gözyaşları içinde yere yığıldı. Normalde bugün için nasıl bir plan yapmıştı ama hayat onun planlarını nasılda alt üst etmişti. Eşine tatlı kocasına güzel yemekler hazırlayıp akşama kadarda alışveriş yapacaktı ama neler yaşıyordu şuan. Birden aklına kocası geldi. Ona haber vermeliydi. Yanına olmasına çok ihtiyacı vardı. Bir tek kocası kalmıştı şu hayatta. Hemen aradı zaten kocasıda duyar duymaz işten çıkıp yanına geldi. Tek dayanağı olmaya hazırdı. Birlikte bu işin üstesinden geleceklerdi. Zor zamanında yanında olmazsa ne zaman olacaktı. 

O gece hep babasını ve babasının son yazdıklarını düşündü. O gece ve daha sonraki gecelerde de aynı hüzünlü hava evin içini kasvetlendiriyordu. Sedef in neşeli halinden hiç eser kalmamıştı. Günlerce ne yemek yiyip ne de kendine bakmıştı. Kocasına karşıda ilgisizliği artmıştı. 

Öyle ki o akşam kocası işten çok mutlu bir haberle dönmüştü. Çalıştığı yerde müdürlüğe yükselmişti. İş yerindeki rakiplerine karşı çok büyük bir zaferle müdürlük mertebesine yükselmişti ama eve geldiğinde evde kapkara bir hava karşıladı onu. 

Sedef günlerdir kalkmadığı yine o koltuğun köşesinde oturuyor gözlerinden damlaları akıtıyordu. 

Tüm hevesi kaçmış ve sedefin yanına yanaşarak onun başını göğsüne dayayıp “ Her şey geçecek bir tanem..” demişti. Yeter ki sedef de biraz uğraşsın her şeyin düzeleceğine inanıyordu.  Ama sedef nedendir bilinmez hayatı kararmış gibi davranıyordu. Tüm gücünü kaybetmişti. Elini kaldırmaya bile üşeniyordu. 

Artık kocasına bile eskisi gibi bakmıyordu. Onu umursamıyor ve her şeyden uzaklaşmaya çalışıyordu. Babasının yazdıklarından ve yaşadıklarından kendini sorumlu tutuyor her gün daha da zayıflıyordu. En ufak şeye bile şükreden sedef gitmiş yerine bambaşka biri gelmişti. 

  Hayatlarında kocaman sabır isteyen günler onları bekliyordu…