PİŞMANIM ÖLÜME KADAR-11

“Çok şükür ALLAH’ım Sedef’im yaşıyor. Sen onu bana bağışladın. Sen yardım ettin hayatta kalmayı başardı yardım et yine başaralım…”

Sedef odaya çıkarıldığı zaman hala kendine gelememişti. Uyanıp sonra tekrar dalıyordu. Uyandırma işlemi ilaçlarla sağlanıyordu. Böylesi vücudu için daha iyi olacaktı. Kocası başında oturuyor zaman zaman ağlıyordu zaman zaman ise konuşuyordu uyuyan karısıyla. Yangını Sedef’in çıkardığını düşünüyordu. Sedef ölmek için bunu yaptı sanıyordu kızıyordu nasıl yaparsın diye…

Bu arada evdeki yangın söndürülmüştü ve polis komşuların ifadelerini almakla uğraşıyordu. Herkes Sedef’in son zamanlarda psikolojik olarak pek iyi olmadığını dengesinin bozulduğunu anlatmışlardı. Poliste aynı kocası gibi bu yangının sorumlusunun Sedef’in olduğunu düşünmeye başlamıştı.

Hastaneye gelen iki polis konuşmak istedi. Durum hakkında bir bilgisin olup olmadığını sorduktan sonra Sedef’in son zamanlardaki durumuna değindiler.

“Bakın memur bey, evet Sedef yani eşim gerçekten zor bir dönemden geçiyordu ama kendini öldürecek kadar değil. Bu konuda yanılıyorsunuz. Mutlaka bir kaza olmalı yoksa karım yapmaz.”

Aslında içinden evet gayet de bunu yapabilir diyordu. Kendinden o kadar geçmişti ki hayatla bağı kopmuştu neden yapmasın ki? Ama polise karısını şüpheli konumuna düşürecek ifade veremezdi. Bu durum Sedef’i daha kötü hale getirirdi. Polis yakın zamanda Sedef kendine geldiğinde tekrar ifade almaya geleceklerini belirtip geçmiş olsun dileklerinin ardından hastaneden ayrıldı.

Odaya döndüğünde Sedef’in gözleri açıktı.

Hemen yanına koştu.

“Sedef birtanem iyi misin çok şükür uyandın canım benim canımm iyi ki açtın gözünü. Nasılsın ? iyi misin? Ağrın var mı Sedef’im ? hay Allah ne çok soru sordum. Bebeğim affet heyecanlandım. Beni çok korkuttun.”

Sedef bu soru yağmurunun ardından bir nefes alıp söze başladı. “Noldu bana, neden burdayız. Ben halsizdim evde uyuyacaktım. Yemek yapmıştım sana çorba yapıyordum. Niye geldik buraya?”

“Korkma Sedef’im ufak bir kaza geçirdin onun için burdayız. Canın acıyo mu?”

“Eee..vet eve biraz yanıyor. Özellikle de yüzüm acıyor. Neden sargılı yüzüme noldu. Bir yere mi çarptım.?”

“Bak Sedef’im evde ufak bir yangın çıkmış. Sende içerde uyuyakalmışsın. Sonrada bayılmışsın. Seni zor kurtardılar. Ama çok şükür hayattasın. Bak her şey düzelecek.”

“Evimiz yandı mı ? Her şey mi yandı?”

“Evet birtanem  üzgünüm….”

Sedef yüzünün yanmasını sormadan evi için üzülüyordu. Kendi kendine ağlamaya başlayıp

“Her şey mi yandı yani peki yatağımızda mı?”

“evet..”

“Peki ya mutfağımız?”

“evet…”

“ya kıyafetlerimiz?”

“evet Sedef’im…”

“senin terliklerin, koltuklarımız, benim yastığım?”

“evet…”

Sedef ağlamasını artırıp “ Ya fotoğraflarımız? Gelinliğim? Sandığım?...”

“ Üzgünüm bebeğim sadece biz kaldık başka bir şeyimiz kalmadı…”

Sedef konuşmayı devam ettiremedi. Yüzünü öbür tarafa çevirip gözlerinden damlaları akıtıyordu. Yaşadıkları artık ağır gelmeye başlamıştı. Neden ben demeye başladı. Bu kadar kötü şey neden beni buluyor?

Bunları düşünürken annesinin bir sözünü hatırladı.

 “ALLAH SEVDİĞİ KULUNA DERT VERİR…” demek ki Allah Sedef’i seviyordu. Dili isyan ederken şimdi bu sözle kalbi feraha ermişti. Tövbe etti af diledi…Sessizce ağlarken tekrar uykuya daldı.