Piraye Olsaydım Bir Nazım Bulur muydum?

Bu aralar aklım Nazım'ın şiirlerine gidiyor. Bir Piraye ki dillere destan. Oysa ki ilk büyük aşkı ilk eşinin adı neden gezmiyor dillerde. Ve Piraye'den sonrakiler... Onlar nerede.. Nazım neden son eşine hiç şiir yazmamış ? O kadar çok soru var ki aklımda. 

Birisi çıkıp geliyor uzaklardan "erguvan bakışlı, portakal gülüşlü" diyor ve merak ediyorsun bu sözler nereden geliyor okuyorsun, hece hece satır satır...

&

Bulutlar geçiyor : haberlerle yüklü, ağır. 

Buruşuyor hâlâ gelmeyen mektup avucumda. 

Yürek kirpiklerin ucunda 

                                   uzayıp giden toprak uğurlanır. 

Benim bağırasım gelir : — «P î r â y e , 

                                                   P î r â y e !...» — diye... 

  

&

Çekilmez bir adam oldum yine : 

                                                uykusuz, aksi, nâlet. 

    Bir bakıyorsun ki 

ana avrat söver gibi, azgın bir hayvanı döver gibi bugün çalışıyorum, 

    sonra bir de bakıyorsun ki 

ağzımda sönük bir cıgara gibi tembel bir türkü 

    sabahtan akşama kadar sırtüstü yatıyorum ertesi gün. 

    Ve beni çileden çıkartıyor büsbütün 

                                        kendime karşı duyduğum nefret 

                                                                                ve merhamet...

    Çekilmez bir adam oldum yine : 

                                                uykusuz, aksi, nâlet. 

    Yine her seferki gibi haksızım. 

    Sebep yok, 

                    olması da imkânsız. 

    Bu yaptığım iş ayıp 

                                    rezalet. 

    Fakat elimde değil 

                                seni kıskanıyorum 

                                beni affet... 

  

&

Gözlerine bakarken 

        güneşli bir toprak kokusu vuruyor başıma, 

        bir buğday tarlasında, ekinlerin içinde kayboluyorum...

Yeşil pırıltılarla uçsuz bucaksız bir uçurum, 

durup dinlenmeden değişen ebedî madde gibi gözlerin : 

                                                sırrını her gün bir parça veren 

                                                fakat hiçbir zaman 

                                                büsbütün teslim olmayacak olan... 

&

Hoşgeldin kadınım benim hoş geldin 
yorulmuşsundur; 
nasıl etsem de yıkasam ayacıklarını 
ne gül suyum ne gümüş leğenim var, 
susamışsındır; 
buzlu şerbetim yok ki ikram edeyim 
acıkmışsındır; 
beyaz ketenli örtülü sofralar kuramam 
memleket gibi yoksuldur odam. 

Hoşgeldin kadınım benim hoş geldin 
ayağını bastın odama 
kırk yıllık beton, çayır çimen şimdi 
güldün, 
güller açıldı penceremin demirlerinde 
ağladın, 
avuçlarıma döküldü inciler 
gönlüm gibi zengin 
hürriyet gibi aydınlık oldu odam... 

Hoşgeldin kadınım benim hoş geldin...