itiraflarım-1

Bugün yolda mide ağrılarım yüzünden mutsuz mutsuz yürürken kulağıma araba korna ve inşaat seslerinden başka neşe dolu bir ses çalındı. 

Etrafıma acaba nereden geliyor diye baktım. Bir süre bakındım ama hemen bulamadım sesin kaynağını.. Israr etme dedim içimden nereden geldiyse gelmiştir..

 İki adım daha attım bir de baktım ki yolun karşısında bir ilköğretim okulunda bahçede ufacık öğrenciler toplanmış koro oluşturulup hep birlikte ANDIMIZ'ı okuyorlar. içim o kadar huzur doldu ki onların neşeli neşeli TÜRKÜM ! DOĞRUYUM!  demeleri ruhumdaki mutsuzluğu silip attı. hepsinin yüzlerinde tatlı ve masum bir gülümseme seslerinin çıktığı kadar haykırıyorlar.

 " Gösterdiğin hedefe durmadan yürüyeceğime  AND İÇERİM.." 

 Andımız bittikten sonra öğretmenlerinden gelen sınıflarınıza geçebilirsiniz komutunun ardından sırayı bozmadan güzelce girdiler. Durdum yol kenarında izledim onları ne de masumdular  sevesim geldi hepsini teker teker. 

Kardeşim geldi aklıma içimdeki özlem uyandı açtı gözlerini..

Kendime geldim yola devam ederken dedim ki "Herkes mutluluğa bir sebep bulurken sen ufacık bir mide ağrısının yüzünden neden yüzünü asıyorsun ki?".

 Bu uyarı iyi geldi 15 dk önceki asık suratıma inat önüme gelen ilk dükkanda girdim ve gülümseyerek selam verdim. artık kendimi daha iyi hissediyordum :) Çocuklar hayatımızın neşesidir onlar her şeyimizdir. Kirli dünyanın tertemiz sayfalarıdır...