PİŞMANIM ÖLÜME KADAR-27

Sedef aklına koymuştu Serhat’ı bulacaktı ama nasıl?

Çalıştığı marketin müdürüyle konuşmaya karar verdi. Sabah olur olmaz giyindi ve markete gitti.

“Merhaba kolay gelsin ben müdürünüzle görüşmek istiyordum.”

“Ben yardımcı olayım. Konu neydi.?”

“Siz değil hanımefendi bana müdürünüz yardımcı olacak lütfen beni ona götürür müsünüz?”

“Bakın konu hakkında bana bir şey söylemezseniz sizi müdürümüzle görüştüremem, çalışanlar ile ilgili bir sorun mu oldu halledelim hemen”

“Siz neden beni ANLAMIYORSUNUZ? Müdürü görmem lazım”

“ Hanımefendi sesinizi yükseltmeyin bakın müşteriler var. Tamam madem bu kadar önemli buyrun müdürümüzün odası burada gidelim.”

“Teşekkür ederim. Çok naziksiniz.!”

&&&

“Buyrun. Bir sorun mu var beni görmek istemişsiniz.”

“Merhaba benim adım Sedef uzun zamandır buradan alışveriş yapıyorum ve kısa bir süre önce burada çalışan bir kişiyle bir yakınlaşmam oldu ama şu an ona ulaşamıyorum bana yardımcı olabilir misiniz?”

“anlıyorum sizi ama çalışanlarım hakkında üçüncü şahıslara bilgi veremem.”

“Bu çok önemli bir mesele nolur anlayın beni ona ulaşmam lazım”

“Sedef hanım haklısınız ama bende yapamam maalesef siz de beni anlayın.”

“Ona çok acil ulaşmalıyım. Ailesi de ulaşamıyor ve çok endişeliyiz.”

“Ama Sedef hanım..”

“Bakın gerekten annesi perişan oldu bize yardım etmelisiniz.”

“Anlıyorum peki.. Kimi soruyorsunuz.”

“Adı Serhat.”

“Serhat mı? Ne zaman çalıştı burada?”

“Yaklaşık iki ay önce.”

“Ben o isimde birini hatırlamıyorum.”

“Nasıl olur? Burada çalışıyordu adının Serhat olduğunu söyledi. Hatırlamaya çalışın.”

“Kayıtlarda da Serhat adında birisi yok maalesef.”

“Ama ama nasıl yaa..”

“Bir dakika bir dakika siz az önce ailesinin de ulaşamadığını söylediniz, ailesini tanıdığınız birinin nasıl olurda adını bilmezsiniz?”

“Ben.. Teşekkür ederim.”

“Sedef hanım durunn..DURUN”

Sedef müdürün odasından koşarak çıktı. Müdür de arkasından...

Market çalışanları ve müşteriler olan biteni anlamaya çalışıyordu.

Sedef parkı koşarak geçip ağaçlar arasında bir yere oturdu. 

Şaşkınlıktan ölecek gibi hissediyordu. Hem kendi yalanmış hem de adı… Bu zaman kadar koca bir yalana inanmıştı. Kocasını bomboş bir yalan için terk etmeyi düşünüyordu…

“Ah salak Sedef yine aldandın.. Ah akılsız Sedef ahhh.”

Saattlerce o ağacın altında oturup kendini sorgulayan Sedef karar vermişti artık sadece kocası olacaktı. Ona eski sadakati sürecekti. İlk zamanlara dönecekti her şey. Sadece kocası için yaşayacaktı. Artık Serhat yoktu…

Eve geldi hemen elini yüzünü yıkayıp mutfağa koştu. Kocasının en sevdiği yemekleri yaptı. Bir de ona sürpriz bir pasta yaptı. Üzerine en sevdiği sözü yazdı.

Yemekleri bitirince yatak odasına geçip hazırlanmaya başladı. Dolapta bir çok kıyafet vardı ama giyinecek bir şey bulamıyordu. 

“Ahh birazdan gelecek ama ben daha hazırlamadım bilee.”

Kırmızı elbisesi gözüne çarptı. Kocası çok severdi onu. “Sedefim ay parçam sen bu elbiseyle hayallerimdeki prenses oluyorsun derdi.”

Hemen uzanıp elbiseyi çıkardı olduğu yerden üstüne tuttu. Gerçekten de tenine en çok yakışan kıyafeti buydu. Saçlarını taradı şekil verdi. Makyaj yaptı parfüm sıktı.

 Sanki kocası onun hazırlanmasını bekliyormuş gibi tam işi bitince kapıyı çaldı.

Son kez aynaya baktı.

 Hazırdı. ….